Making of
Een kijkje achter de schermen
Behind the scenes
Voordat de uiteindelijke foto wordt gemaakt...
komt er heel wat kijken. Eerst een goede planning van je onderwerp en van de reis per vliegtuig, auto, of gewoon te voet. En dan het gebied verkennen en je kansen inschatten, rekening houdend met het weer en het licht. Met apps kun je de locatie checken en zien wanneer en waar het licht vandaan komt.
En als dat alles lukt, kun je je camera opstellen met de juiste lens en een compositie maken, of een hele lange tijd wachten op een dier, vanuit een schuiltentje. Op deze pagina krijg je een kijkje achter de schermen.
De Masterclass in de Alpen
Voorzichtig langs de oever van een spiegelmeertje wachten op de mooie zonsondergang.
Bij een mooie voorgrond: camera opstellen, compositie kiezen en filters plaatsen, in de ochtend kou.
Zonder laarzen kan ook. Sommige durven heel ver te gaan. Schoenen en sokken uit en het ijskoude water in, voor de perfecte compositie.
Camera zo laag mogelijk opstellen om de spiegeling van de berg in het water vast te leggen.
Ook de drone gaat mee. Deze geeft een geheel ander perspectief op de bergen.
Elkaar helpen en gezellig wachten op het laatste licht bij een mooie plek voor de beste foto.
Elke keer is het weer anders. Ligt er sneeuw, of is er deze herfst nog kale rots? Geen jaar is hetzelfde.
Voorzichtig tussen de herfstkleuren naar beneden lopen, voor een mooie compositie.
Half in het water gaan staan voor de beste compositie.
Je camera zo laag mogelijk opstellen om de spiegeling van de berg in het late licht vast te leggen.
Voorzichtig op de helling een goede plek zoeken.
Met laarzen in het koude water levert de beste compositie op.
Gewoon even een tussenstop in de vroege ochtend. Deze prachtige rivier volgen we en dat levert schitterende composities op.
Een adembenemende zonsopkomst heel hoog op de berg in de vrieskou. Soms met sneeuw, soms niet.
Heel mooi gevormde oude boomstronken liggen er ook genoeg om als voorgrond te dienen.
Even opstellen voor de groepsfoto, tussen de besneeuwde toppen.
Met de telelens bij de rivier voor de Grote Gele Kwikstaart en de Roodbuikwaterspreeuw.
Door samenwerking met SigmaBenelux gaan er voor deelnemers op verzoek ook Sigma-lenzen mee. En ook neem ik een Leofoto statief mee via Transcontinenta en Nisi filterhoudersets via NisiBenelux.
In de vrieskou even poseren voor een groepsfoto. Soms ligt er al sneeuw en andere jaren nog niet.
Elk jaar is weer anders.
We komen via goed te rijden wegen, maar soms ook via een onverharde weg, in heel mooie gebieden.
Dit is met een gewone personenauto heel goed te doen.
Even in de smeltwater-rivier gaan staan voor een nog mooier standpunt.
Een laag- of een hoog standpunt geven beiden een ander perspectief.
Een dagje sneeuw hoog in de bergen geeft een geheel ander mooi beeld.
Een lange sluitertijd gebruiken bij een stromende rivier, geeft een nog mooier effect.
Enkele links van 'oud Masterclass deelnemers':
https://fredbisschopsfotos.wordpress.com/indian-summer-in-zwitserland/
Hoewel er een paar lentebeelden tussen zitten, geeft dit wel een goede indruk van wat je kunt verwachten tijdens de Masterclass. In de herfst kan er soms ook een dag sneeuw vallen en dan maken we foto's in een witte wereld gecombineerd met herfstkleuren. De dagen erna kan het weer wegdooien. Een betere afwisseling kun je niet hebben....
Zin om mee te gaan of meer info? Check: Masterclass Herfst Zwitserse Alpen Fotoreis
Roofvogel Workshop
Plat op de grond voor een laag standpunt waardoor je onderwerp veel mooier uitkomt.
We hadden heel goed weer tijdens de workshop Roofvogel Fotografie bij De Valk Roofvogels in Lunteren.
Enkele van de meegebrachte Sigma telelenzen voor tijdens de workshop.
De workshop data raken al aardig volgeboekt, dus zorg dat je er snel bij bent.
Tijdens deze workshop kun je ook een Sigma telelens gebruiken en testen; dat kan een zoomlens zijn zoals bijvoorbeeld de Sigma 70-200mm f/2.8 DG OS HSM Sports of een Sigma 100-400mm f/5-6.3 DG OS HSM Contemporary, maar ook een prime lens zoals een Sigma 500mm f/4 DG OS HSM Sports.
Geef in dat geval op wat voor merk en type camera je hebt en welke lens je nu gebruikt i.v.m. de vatting.
In 4 uur tijd leer je veel over vogelfotografie en meer informatie staat op: Workshop Roofvogelfotografie.
Hier wordt een Rode Wouw in een fruitboom gefotografeerd. En nu zijn er veel kuikens.
Ook de gloednieuwe Sigma 150-600mm f/5-6.3 DG DN OS Sport, waarvan er maar 2 demo exemplaren in Nederland zijn, was alvast te testen door de deelnemers.
Op een latere datum zal deze lens pas te bestellen / te koop zijn en voorlopig helaas alleen met de Sony vatting.
Deze lens (zie foto) is compacter, lichter en geeft een nog mooier beeld dan zijn voorganger.
Eén van de deelnemers, Jan-Willem van Rijs, heeft een mooi stuk over de workshop geschreven in zijn blog:
https://jwvanrijs.nl/jwvanrijs.nl/de-valk-roofvogels-in-lunteren/amp/
Opmerkelijk verhaal / Remarkable story
The story behind this photo:
A few tips and the thought of taking nice images of rare Owls, which are only present in the arctic, started this adventure.
Because in the winter of 2012/2013 some of these Owls crossed the Arctic circle and went south. So sixteen year old nephew Jeremy and I planned a trip from the Netherlands to the cold north, in Sweden.
The area in which we had to search for, turned out to be a military ground, so that search stopped. But we got a tip of a new area in which we drove lots of hours searching with binoculars, but without any result.
Late in the afternoon we decided one more try at a ‘perfect open forest habitat’, before we drove back 200 km to our temporary home. Then my nephew Jeremy asked his Grandfather to give a sign, if we were at ‘the right spot, to see the very rare Great Grey Owl’.
Well fact: his Grandfather, my dad, passed away almost 15 years earlier and way too young. But during that last attempt we both saw the Owl flying straight towards us!
It flew between the branches and sat down in a tree near our car. We took our cameras and put on our warm coats again and walked to it.
We noticed a Great Grey Owl does not care at all if a person is nearby. It just takes one look at you and then continues hunting.
What seemed to be a 400 km long drive for nothing, ended up in a day we will never forget. This beautiful Owl left such a deep imprint, now it is our number one Owl. The Hawk-owl has become second.
And the fact I no longer felt my fingers to press the shutter at a temperature of -12 C, did not matter anymore.
This story tells, you never can plan everything in advance and a remembrance cry for help of my nephew gave new thoughts. And even more after someone told us, this Owl has been seen before but always untill 1 pm. We were the very first to see it and even hunting late in the afternoon till sunset. Dad many thanks…..
Making of
Zonsondergang op een zandvlakte tussen de heide.
Toen de zon onder ging was het zwaar bewolkt en was er bijna geen kleur te zien.
Maar toen de zon achter de horizon verdween ontstond plotseling een cloudgap en was er wel kleur.
Meteen heb ik mijn Leofoto Summit LM-324-CL statief met de Leofoto NB-40 statiefkop opgesteld op een plek die ik eerder had onderzocht voor een goede compositie. Want op zo'n moment moet je niet meer zoeken.
Vervolgens mijn camera vastgezet en de Nisi filterhouder op de Sigma 14 mm f/1.8 DG HSM Art gezet en het Medium Nano IR GND8 (0.9) 3 stops grijsverloopfilter er in geschoven.
En links het resultaat.
Het Verhaal achter de foto
Enige jaren geleden zag ik in de bergen van midden Zweden in de verte een kudde Rendieren grazen.
Heel langzaam verplaatsten ze zich naar links over de berg. Wolken pakten samen en er leek regen te komen.
Ik besloot om met mijn telelens tussen de bosbesstruikjes te gaan liggen en te wachten, zodat ik een mooi shot kon maken als ze op de rand liepen.
Wat ik niet had kunnen vermoeden is dat één rendier langzaam mijn kant op kwam en mij blijkbaar niet had gezien.
Steeds dichterbij kwam hij en ik besloot me niet te verroeren. Totdat we elkaar zelfs in de ogen keken...
Ik had geen idee wat hij zou doen en bleef heel rustig wachten. Wat een prachtig dier met dat enorme gewei.
Op dat moment kwam de zon ook even door de wolken heen en scheen precies op het rendier met daarachter de donkere dreigende regenwolken. Beter kon niet. Dit moest ik gewoon vastleggen.
Ik had ook mijn andere camera-body bij me met de 24-105 mm groothoek zoomlens en besloot die dan maar voorzichtig te pakken, omdat een foto met de telelens er niet meer in zat.
Dit alles deed ik in slow motion, om geen onverwachte bewegingen te maken die het dier konden laten schrikken.
Ik zoomde voorzichtig in op 85 mm, deed mijn ISO omhoog van 50 naar 400 en maakte deze foto.
En toen weer afwachten; hopelijk zou hij niet dichterbij komen of erger...
Maar dat gebeurde niet; hij liep rustig verder. Een ervaring rijker om nooit meer te vergeten. Wat een gaaf moment.
Camera: Canon 5D Mark II, lens: 24-105mm f/4 op 85 mm, ISO 400, f/7.1, 1/200 sec.
Het verhaal achter de foto
Ik was Bruine Kiekendieven aan het fotograferen en liep terug over een smal dijkje toen ik aan de overkant opeens een jong vosje zag spelen. Ik liet me met apparatuur en al in slow motion in het gras vallen en keek wat er ging gebeuren.
Helaas verder niks.
Vervolgens ben ik meerdere dagen naar die plek terug gegaan als de wind gunstig stond en het licht goed was.
Ik stelde mijn schuiltentje op zo'n 3 uur voor zonsondergang, zodat ik zeker wist dat ik niets kon verstoren.
En dan maar wachten en wachten en wachten...
Pas na, opgeteld, een week kon ik de foto's maken die ik in gedachten had.
Zoals deze vospup die in het late avondlicht wacht op zijn moeder die met eten terug zou komen.
En al die mugjes die rond de pup zoemde; wat een moment om nooit meer te vergeten.
Camera: Canon EOS, lens 500mm f/4 met extender. ISO 400, f/8, 1/400 sec.
Het verhaal achter de foto
Veel mensen lopen op een warme zomerse dag een stukje het strand op, zetten hun stoeltje klaar en genieten daarna van de zon en de zee.
Ik loop op een koude winterdag een heel stuk over het strand door het mulle zand, bepakt met zware apparatuur.
Een heel stuk verderop ligt een zeehondenpup van enkele dagen oud vlakbij de waterlijn te slapen. Dat hij zo oud is, is te zien aan zijn dikke vacht die hem meer warm houdt op het strand, dan dat deze geschikt is om te zwemmen.
Na zo'n drie weken verandert deze vacht in een meer geschikte voor het water. Maar deze eerste weken slaapt hij toch meer en wacht tot zijn moeder hem om de paar uur komt zogen. Die is nu in zee en daarom is het belangrijk de doorgang naar het strand vrij te houden.
Ik besluit daarom om meer strandopwaarts plat op mijn buik op het natte zand te gaan liggen. Mijn camera heb ik volledig ingepakt tegen het stuifzand en water met die harde wind van ruim 40 km/u.
En dan komen er ook nog regenbuien over je heen! En schuilmogelijkheid is er niet.
Wat ik hoopte gebeurt: de vloedlijn komt omhoog en de pup begint nat te worden en kruipt verder het strand op.
En op dat moment had ik gehoopt en al die wacht-uren leveren dus iets moois op.
Als dan een zonnestraal tussen de zware bewolking door schijnt en de pup even opkijkt, is het al dat natte verkleum helemaal waard.
Het Reddingsteam Zeedieren is hier continu aanwezig en checkt of iedereen ruim voldoende afstand houdt, zodat de moeder ook uit zee durft te komen en naar de pup kan gaan. En dat is heel goed, want het belang van deze pup gaat boven alles.
Een grote lensopening, oftewel een laag diafragma, geeft maximaal licht en ook een heel weinig scherptediepte, waardoor de pup nog meer vrij komt.
Het verhaal achter de foto
Deze Kleine Zilverreiger was druk aan het vissen. Na hem even bestudeerd te hebben, om zijn gedrag en looprichting in te schatten, besloot ik een plek te kiezen om hem te kunnen fotograferen.
Ik moest hem heel voorzichtig besluipen tussen het riet en de lisdodden, omdat ze vrij schuw zijn.
Vervolgens kon ik mijn driepootstatief tussen de planten op de drassige oever stabiel neerzetten.
En dan vervolgens steeds een stukje dichter naar de waterkant, totdat ik een goed standpunt had. Dat leverde wel een natte broek op, maar je moet er iets voor over hebben. Die broek droogt wel weer en is tijdelijk, de foto is voor altijd.
De reiger was nog steeds druk aan het rennen en springen en had mij gelukkig niet door. Hij kwam steeds iets dichterbij en zo kon ik honderden foto's nemen. Dit is er eentje uit de serie.
Belangrijk bij vogels met wit in de veren is altijd: laat het wit niet uitbijten. Oftewel, pas heel goed op met je sluitertijd. Iets te lang en alle details in de veren zijn weg.
Een grote lensopening, oftewel een laag diafragma, geeft maximaal licht en ook een heel weinig scherptediepte, waardoor de vogel nog meer vrij komt. En voor dit soort acties heb je een sluitertijd van minstens 1/3.000 sec nodig.
Het verhaal achter de foto
Bosuilen zijn zelden overdag zo laag op een tak te zien. Die zitten normaal gesproken altijd in hun boomholte.
Dat komt alleen voor als de kuikens zijn uitgevlogen en ergens op een tak zitten. Oftewel 'takkeling', waar ze wachten tot de ouders ze voeren.
Op zo'n tak zijn ze zeer kwetsbaar, omdat een Havik ze zou kunnen pakken. Daarom zitten de ouders altijd vlakbij om een rover aan te vallen.
Zie je dus een Bosuil zo laag zitten, verstoor die dan niet, omdat het kuiken dan gevaar loopt.
Deze zat op een meter of twee boven de grond in het tegenlicht. Ik kon hem fotograferen vanuit mijn mobiele schuilhut .... oftewel vanuit mijn auto. Op die manier verstoor je hem niet, omdat hij de auto als één geheel ziet. Hij zat er minstens een uur zodat ik vele foto's kon maken.
En natuurlijk is de verleiding dan groot om uit te stappen en meer standpunten te kiezen, maar dat moet je dan dus juist niet doen. Pak het moment en wacht gewoon af wat er te zien zal zijn. In dit geval moet je wel iets overbelichten, omdat je tegenlicht schiet.
Een grote lensopening, oftewel een laag diafragma, geeft maximaal licht en ook een heel weinig scherptediepte, waardoor de vogel nog meer vrij komt.
Het verhaal achter de foto
Vlakbij een nest met uitgevlogen kuikens van de Ransuil heb ik meerdere keren staan wachten tot er wat actie was te fotograferen.
En als het regent of heel hard waait heeft het geen zin, omdat er weinig actie zal zijn. Uilen jagen vaak op het gehoor en regen en harde wind maken te veel geluid.
Op een avond zat een jong op hooguit 1,5 meter op een tak en opeens dook hij in het gras.
Toen heb ik me meteen in het gras laten vallen, maar dan in slow motion.
Zolang je maar heel rustig beweegt en op afstand blijft, verstoor je zulke uilen niet. Het lukte me dus om vanaf de grond op oogniveau een foto te maken van dit kuiken. En daarbij werkte de donkere achtergrond, waar geen licht op viel, heel goed mee.
Ook liggend op mijn buik, probeer ik nog steeds om meteen mijn compositie te maken door de vogel links meer ruimte te geven en deze niet saai in het midden te plaatsen. Het bloemetje en het takje links geven net dat beetje extra opvulling.
En altijd de denkbeeldige staart en poten mee fotograferen, ook al zijn die niet te zien. Bij het bekijken van de foto, zal je die namelijk toch missen als je dat deel weg laat. En een grote lensopening, oftewel een laag diafragma, geeft maximaal licht en ook een heel weinig scherptediepte, waardoor de vogel nog meer vrij komt.
Het verhaal achter de foto
Het is windstil en nog ruim voor zonsopkomst bij -4 graden.
Voorzichtig loop ik door het hoge gras, vol met rijp, naar een meertje.
Daar ga ik plat op de grond langs de waterkant liggen en wacht in de kou op wat komen gaat.
Als de zon op komt komen deze twee Brilduiker mannetjes rustig aanzwemmen.
Ze zijn nieuwsgierig naar wat voor vreemd wezen daar aan de kant ligt. De allereerste zonnestralen doen hun werk.
En dan die ogen…
Brilduikers komen alleen in de winter voor in Nederland en ze zijn afkomstig uit Scandinavië.
Ze staan op de rode lijst.
Door te gaan liggen, verbreek je de menselijke (staande) vorm en zien dieren je niet meer als gevaar. Ze worden zelfs nieuwsgierig.
En door een hele grote diafragma opening te kiezen, krijg je heel weinig scherptediepte en komen ze nog mooier uit. Maar niet te groot, want ze zwemmen achter elkaar en je wil ze beiden scherp.
f/7.1 bij 1/640 sec op 640 ISO
Welke apparatuur gebruik ik allemaal?
Een vraag die mij vaak wordt gesteld en eigenlijk te veel om op te noemen, maar hieronder toch een kleine opsomming van wat merken.
camera's
lenzen
filters
statieven
tas
bescherming camera body/ lens
beanbag
accu's
geheugenkaarten
camouflagetenten
verrekijker
kleding
inspectiecamera
wildcamera
foto bewerkingssoftware
portofoon
transportmiddel
backup schijven
Canon EOS spiegelreflex- en mirrorless pro bodies
Sigma 14mm f/1.8 DG HSM Art
Sigma 14-24mm f/2.8 DG HSM Art
Sigma 24-70mm f/2.8 DG OS HSM Art
Sigma 70-200mm f/2.8 DG OS HSM Sports
Sigma 60-600mm f/5-6.3 DG OS HSM Sports
Sigma 500mm f/4 DG OS HSM Sports (met converter 1.4 x)
NiSi, S6 filterhouder, adapterringen, grijsverloop-, reverse grijsverloop- en grijsfilters in verschillende stops en grijsverlopen & het landscape polarisatiefilter
Leofoto Summit LM 324 CL, Leofoto NB-40 balhoofd, Schommelkop, grondplaat, monopod, L-plaat
F-Stop Shinn met Pro ICU XLarge, Loewepro
Lenscoat en Easycover camouflage, regenhoezen HBN
Stealth Gear, Buteo
Canon, Hähnel
Lexar, Sandisk, Transcend & CF- en CF Express cardreaders
Stealth Gear, Buteo, verschillende camouflage netten/schermen met grondzijl
Swarovski
Northface, Fjällräven, Stealth Gear, Muck
Strex
Bresser
Photoshop, Topaz Denoise AI, Apple, Canon
Motorola
Stealth Gear Transporter Trolley, Campart Travel bolderkar HC-0915
Lacie rugged, Sandisk Extreme Portable SSD
Meer verhalen volgen ....
* * *
trefwoorden:
themakingof, making, kijkjeachterdeschermen, inkijk, storybehind, verhaalachterdefoto, watvoorafgaat, fotostory, fotoverhaal, makingof, takingapicture, fotograferen, hoemaakjeeenfoto, storytelling, imagetelling, masterclass, zwitserland, alpen, landschapsfotografie, fotoreis, fotografiereis, sigma, leofoto, Nisi, statief, grijsverloopfilter, swarovski, stealthgear, strix, canon, sigma, hähnel, f-stop, fstop, loewepro, northface, fjällräven, motorola, muck, leofoto, lexar, sandisk, transcend, campart, camparttravel,